Pijn

Bevallen doet pijn. Dat is een feit. Gelukkig kun je het je achteraf niet meer precies herinneren, de pijn. Pijn schijn je je sowieso niet meer te kunnen herinneren. Het enige dat ik me nog goed herinner van de bevalling is het mooiste moment. Toen m’n meisje op m’n buik lag en ik wist dat ik haar voor de rest van haar leven zou beschermen.

Mijn vriend had een tijd geleden een wortelkanaalbehandeling waarbij de verdoving niet werkte. Alleen al van zijn verhaal krijg ik plaatsvervangende pijn. Het leek me zelfs zo erg dat ik voor de bevalling wel eens gekscherend zei: ‘Als de pijn te erg wordt, bedenk ik me gewoon dat het gelukkig geen wortelkanaal behandeling is.’ Want pijn in mijn onderbuik lijkt me minder erg dan in je hoofd. Tijdens de bevalling heb ik overigens geen moment meer aan de wortelkanaalbehandeling gedacht.

Vandaag moest ik naar de tandarts, want ik had een gaatje. Omdat ik nogal panisch ben voor naalden, gaat dat zonder verdoving. Een paar seconden pijn, wist ik van de vorige keer. En tegen die paar seconden zag ik best wel op, de hele dag. Toen de tandarts echter al borend mijn gaatje naderde kon ik me de pijn juist weer helemaal herinneren. Het stelt niks voor. Een halve seconde dat je misschien even tegen de stoel aangedrukt zit van adrenaline, maar dat is het.

Voor de bevalling is het dan misschien handig dat je je de pijn niet meer herinnert. Voor andere pijn zou het misschien wel veel angst voor de pijn schelen als je het nog een beetje zou weten. Bij deze knoop ik m’n oren: een gaatje vullen is NIET erg.