Ik vond het meisje nogal vies. Nou en? Dacht ik nog. Baby's zou nu eenmaal niet de meest schone wezens op aarde. En viezigheden als snot schrikken mij niet af. Sterker nog, ik smelt wanneer mijn meisje mij met snot, spuug en melk van oor tot oor triomfantelijk aankijkt.
Deze baby was echter niet tijdelijk vies, zoals mijn meisje, maar langdurig. Ik zag het aan haar kleren, haar jasje was aan de onderkant vuil, de kleren waren ook oud en het weer zat er in. Ik vond het een wat vreemd beeld. Ook omdat haar vader, met wie ze was, er heel netjes uitzag. Niet als iemand die zijn kind verwaarloosd.
Maar waarom was deze man eigenlijk alleen met zijn dochter? Waar was haar moeder? Misschien is hij wel weduwnaar, bedacht ik. En is hij zo druk met het verwerken van zijn verlies, dat hij zijn dochter vergeet. Of omdat hij gewoon niet weet hoe hij haar moet verzorgen: 'Tja, zij deed de kinderen altijd' Of misschien is de moeder wel op de vlucht geslagen, spoorloos. Er kan van alles aan de hand zijn.
En dan ben ik altijd blij dat het consultatiebureau bestaat. Zij houden het gezin vast goed in de gaten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten